14 mrt 2024 Nieuwolda
Vandaag de eerste Tjiftjaf in de tuin. Ik zou in herhaling vallen als ik begin over lentekriebels. Toch is het in dit geval niet erg. Immers, herhaling is de soort op het lijf geschreven. Tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf. Lentekriebels.
11 mrt 2024 Nieuwolda
Mopperde ik in mijn vorige SchetsBlogbericht op taalkundigen, ook vogelkundigen laten zich niet onbetuigd bij de naamgeving van vogels. In hun oneindige wijsheid besloten ze dat verkleinwoorden passé zijn. Voortaan zagen wij in het veld Woudaap, Witgat en Paap, alsof we vogels van gigantische afmeting in de kijker hadden. Ook het Goudhaantje moest eraan geloven: Goudhaan. Welnu, vanmorgen zat deze reus in de tuin, als voorbode van de voorjaarstrek. Zijn omvang is klein, zijn daden benne groot.
8 mrt 2024 Nieuwolda
Ze zijn er weer. Als ik deze schuifelaar op de voerplek zie, moet ik altijd even nadenken naar welke soort ik kijk: Heggemus of Heggenmus. Die vermaledijde, lelijke tussen-n! Of zoals Rudy Kousbroek het ooit zei: "Het is allenmaal helenmaal hopenloos." Op het erf gelden gelukkig eigen taalregels, dus is Heggemus de titel van dit SchetsBlogbericht. Bovendien bestaat hier ten huize, als ode aan dit bescheiden vogeltje, een affectieve verbuiging: de Heggeplus.
2 mrt 2024 Nieuwolda
Verwondering, mystiek, schoonheid. De eerste keer in je leven een uil zien, maakt een onuitwisbare indruk. Ik weet nog goed dat ik tijdens een zomervakantie op Texel als kind met mijn ouders door de duinen fietste en het onmiskenbare, dikkoppige silhouet van een uil boven een duinvallei zag zweven. Velduil, leerde mijn aftandse vogelgids, want die jaagt overdag. Een heel leven later maken deze prachtige vogels nog steeds indruk op me. Het laatste rendez-vous was afgelopen winter, toen ik ze vanuit het atelier boven het grasland zag jagen. Ze blijven verwonderen.
22 feb 2024 Nieuw Beerta
Ik ken vogelfotografen die adembenemende, beeldvullende foto's maken van Smellekens. Jaloersmakend, want als ik dit prachtige valkje tegenkom, zie ik het steevast van grote afstand. Zoals eergisteren, toen ik een Smelleken ver weg op een kleine bult zag zitten midden op een onafzienbare akker. Het mooie van schilderen is dat je mag doen wat je wilt. Je kunt de vogel afbeelden alsof hij op je lip zit. Bij het Smelleken is dat voor mij een uitkomst.
19 feb 2024 Nieuw Statenzijl
Al enige tijd meldde men een Bonte Kraai, rondzwervend tussen Nieuw Statenzijl en Drieborg. Afgelopen weekend een poging gewaagd en zie, ik blunderde gelijk tegen hem aan. Daar hield de medewerking op, want op minder dan 100 meter was de schuwe vogel niet te benaderen. Toch nog enkele veldschetsen kunnen maken. Vandaag in het atelier met waterverf wat op papier gezet.
12 feb 2024 Nieuwolda
Alsof het al voorjaar is, zijn de Koolmezen op huizenjacht. Niet alleen inspecteren ze de kleine nestkasten, ook de spechtenkast en zelfs de steenuilenkast vereren ze met een bezichtiging. Denk groot, is het devies van Parus major.
7 feb 2024 Nieuwolda
Actualiteit is een groot goed in mijn SchetsBlog. Dus toen anderhalve week terug een Ransuil overdag kwam slapen in de tuin, overduidelijk een SchetsBlogwaardige gebeurtenis, probeerde ik snel iets met waterverf op papier te krijgen. Maar ja, het afbeelden van zo'n uil is, om het vreselijke woord te gebruiken, een uitdaging. Poging na poging in het atelier mislukte, totdat er gisteren eindelijk iets toonbaars op papier verscheen. Alsof de Ransuil het belang van actualiteit begreep, kwam hij al die dagen terug om te slapen. Wijze vogel.
28 jan 2024 Nieuwolda
Langsvliegende vogels tellen niet. De regels van de Nationale Tuinvogeltelling zijn onverbiddelijk. Ware het anders geweest, dan had ik zes Blauwe Kiekendieven kunnen noteren, want het is dit weekend bonanza achter het erf. We gaan zien hoe lang het feest duurt. Hopelijk nog dagen, met om te beginnen een blauwe maandag.
23 jan 2024 Nieuwolda
Het voelt haast decadent, maar als ik vanuit het atelier naar buiten kijk, is het bijna altijd raak: een Blauwe Kiekendief. Tegen de wind wieken ze langzaam laag over het land, op zoek naar prooi. Vanmiddag had een van de vogels er kennelijk genoeg van en schakelde over op de jachtwijze van de Buizerd: zit en wacht. Verfijnd, maar met tekenen van verval. Wie zwicht nou niet voor gemaksvoedsel?